Σάββατο, Φεβρουαρίου 28, 2009

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 27, 2009

Πρωτόπλαστοι

...και δεν θα φάτε από αυτό τον καρπό!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 23, 2009

Τα καρτοκινητά φταίνε!


Η απόδραση του Παλιοκώστα.
.
Θυμάμαι ότι όταν πήρα για πρώτη φορά το καρτοκινητό μου (συσκευή και κάρτα sim), στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, είχα παρουσιάσει την αστυνομική μου ταυτότητα και εκκαθαριστικό της εφορίας, ενώ οι υπάλληλοι του καταστήματος είχαν καταγράψει αυτά τα στοιχεία. Δεν ήξερα ότι πλέον τα πωλούν σαν τις σοκολάτες. Με αφορμή την απόδραση των δύο κρατουμένων από τον Κορυδαλλό και την καταγελοιοποίηση (για άλλη μια φορά) του κράτους του Κωστάκη και του κάθε -άκη, διαβάζω, εδώ, ότι το ελεεινό αυτό κράτος, που όποτε την πατάει ξεσπάει στους πολίτες του και στους αδύναμους, θα μας κουβαλάει ενδεχομένως σε ουρές για να δηλώσουμε, όσοι χρησιμοποιούμε καρτοκινητό, τα στοιχεία μας (για άλλη μια φορά όσοι το έχουμε ήδη κάνει), με εκκαθαριστικά εφορίας και τα συναφή. Άκουσα επίσης στις ειδήσεις ότι μεταξύ των προτεινόμενων μέτρων είναι ότι αυτά τα στοιχεία θα πρέπει να τα παρέχουμε κάθε φορά που αγοράζουμε/αλλάζουμε συσκευή, ενώ όταν τη χάνουμε ή μας την κλέβουν θα πρέπει να δηλώνουμε τον αριθμό σειράς της και, άρα, θα πρέπει προφανώς να τον βρούμε και να τον έχουμε κάπου σημειωμένο, με άγνωστες συνέπειες σε περίπτωση που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν θα τον έχουμε διαθέσιμο για να τον αναφέρουμε όταν θέλουμε να αποκτήσουμε νέα συσκευή.
.
Δεν με εκπλήσσουν όλα αυτά. Η ανικανότητα, η βλακεία, η διαφθορά, η αυτογελοιοποίηση της εξουσίας πάντα συνοδεύονται από γραφειοκρατία, από ακόμη μεγαλύτερη ταλαιπωρία για τον πολίτη, από μέτρα δυσανάλογα, ευκαιριακά, προσχηματικά, για το θεαθήναι. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε την τρομοκρατία; Ας προσθέσουμε μερικές αιτήσεις και φόρμες. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε την εγκληματικότητα και τα κινητά στις φυλακές; Ας απαιτούμε την έκδοση άδειας κινητοκατοχής και κινητοφορίας από όλο τον πληθυσμό (κατά το οπλοκατοχής και οπλοφορίας). «Είναι τόσο σπουδαία αυτή η ταλαιπωρία;» θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος. Η απάντηση είναι ότι ναι, είναι, είναι ακόμη μια σταγόνα σε όλα όσα υποφέρουμε και ανεχόμαστε σε αυτή τη χώρα. Είναι άλλη μια σταγόνα σε ένα ποτήρι που έχει ήδη ξεχειλίσει. Την τρομοκρατία, την εγκληματικότητα, τις ταραχές τις εκτρέφει αυτό το άθλιο κράτος, αυτή η άθλια κοινωνία, επειδή όμως τα πραγματικά προβλήματα δεν είναι ικανοί να τα αγγίξουν, επειδή αυτό το κράτος είναι διαλυμένο από τον πελατειακό τρόπο λειτουργίας τους, θα πρέπει πάλι να συμπληρώνουμε χαρτάκια και να στεκόμαστε σε ουρές, ενώ οι εγκληματίες και οι τρομοκράτες θα κάνουν τη δουλειά τους με sim από την Αλβανία ή με κάποιες από τις πολυάριθμες εναλλακτικές λύσεις ή απλά όπως την έκαναν πριν να εμφανιστούν τα κινητά. Ο Μπούλης, όμως, θα έχει δείξει πάλι πόσο μεγάλος ηγέτης είναι πάνω στην πλάτη μας. Να είμαστε ικανοποιημένοι που δεν μας ζητούν να πληρώσουμε και τίποτε επιπλέον(;), όπως με το κτηματολόγιο, αυτή την αθλιότητα που πραγματικά αποτελούσε αιτία εξέγερσης (κλέψαμε - σας χρεώνουμε).
..
Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτού του κράτους και αυτού του συστήματος δεν είναι η τρομοκρατία ή η εγκληματικότητα, αλλά ότι ελάχιστοι από τους πολίτες του θα ήταν διατεθειμένοι να το υπερασπιστούν, ότι έχει απαξιωθεί μαζί με όλους τους θεσμούς που το συνοδεύουν και ότι δεν θεωρείται μέρος της λύσης, αλλά άλλος ένας, ο μεγαλύτερος ίσως, νταής και τραμπούκος.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 21, 2009

Στοχασμοί πάνω από ένα νεκρό ποντίκι

Βγήκα σήμερα το μεσημέρι για τον καθιερωμένο καφέ του Σαββάτου. Μπροστά στην πολυκατοικία, είδα το νεκρό σώμα του. Ήταν ένα ποντίκι που μάλλον το είχε πατήσει κάποιο αυτοκίνητο. Από το υπογάστριό του εξείχαν κάποια όργανα, προσελκύοντας ένα πλήθος από μύγες, αλλά, κατά τα άλλα, παρά το κάπως ισοπεδωμένο σώμα, ιδίως το κεφάλι του, ήταν σχετικά άθικτο. Ήταν αρκετά συμπαθητικό για αρουραίος. Δεν ήταν μικρό, αλλά τα ροζ πόδια, τα γυαλιστερά ματάκια και η ροζ μύτη, με έκαναν να κοντοσταθώ.

Τι με χωρίζει, φίλε μου, από εσένα; Η ύπαρξή σου ήταν τόσο πραγματική, όσο και η δική μου. Για τους ανθρώπους, μπορεί η ζωή μου να είναι περισσότερο σημαντική, αλλά για τους ποντικούς, σίγουρα η δική σου παίρνει τα πρωτεία. Το σώμα σου, αιχμάλωτο τώρα της βαρύτητας, θα γίνει σκουλήκι, μύγα, μικρόβιο, νερό, χώμα, φυτό, πουλί, χορτάρι, δέντρο, καρπός, ποντικός, άνθρωπος, όπως κάποτε και το δικό μου. Το σώμα σου ήταν, πριν να γίνει δικό σου, σκουλήκι, μύγα, μικρόβιο, νερό, χώμα, φυτό, πουλί, χορτάρι, δέντρο, καρπός, ποντικός, άνθρωπος, όπως και το δικό μου. Βάλαμε οι άνθρωποι τους εαυτούς μας σε ψεύτικο θρόνο και νομίζουμε ότι είμαστε διαφορετικοί από τα αδέλφια μας. «Πώς να αισθάνονται άραγε τα ζώα; Έχουν ψυχή, έχουν αισθήματα, έχουν επίγνωση της ύπαρξής τους;» Θες να δεις ένα ζώο άνθρωπε; Θες να μάθεις πώς νοιώθει, περίπου, ένα άλλο είδος τον κόσμο; Τράβα στον καθρέπτη, μουτσούνα ζώου είναι αυτή που βλέπεις, αισθήματα ζώου αυτά που νοιώθεις. Δεν διαφέρει περισσότερο η αντίληψή σου από την αντίληψη ενός ποντικού από όσο η αντίληψη ενός ποντικού από την αντίληψη ενός εντόμου ή ενός άλλου ζώου. Είχε γράψει κάποτε και ένας μεγάλος ανώνυμος Έλληνας ότι πιότερο διαφέρει άνθρωπος από άνθρωπο, παρά άνθρωπος από ζώο... αυτά περί ισότητας.

Αδέλφι μου, σηκώθηκε για λίγο η πονεμένη ύπαρξή σου σαν κυματάκι στον ωκεανό και τώρα ξανάγινες ωκεανός. Κάποτε, θα ενωθώ και εγώ μαζί σου στο μεγάλο νερό και αργότερα πάλι θα ξαναγίνουμε κυματάκια, ίσως ακόμη να συναντηθούμε και στο ίδιο κύμα. Περαστικός είμαι, όπως και εσύ. Χαράσουν οι λέξεις των ανθρώπων όρια, μα όρια δεν υπάρχουν εκεί που το άχρονο διασταυρώνεται με το χρόνο. Σκύβω πάνω στο βρώμικο πεζόδρομο και μεταλαβαίνω το αίμα σου συντροφιά με τις μύγες, σφαλώ τα μάτια σου, φιλώ το χώμα γύρω σου, φιλώ τη σεπτή μορφή σου. Γλιστρώ έξω από αυτό το σώμα που φορώ και χάνομαι στις χαραμάδες του πεζοδρομίου, γύρω σου. Η φιλότητα προς όλα τα πλάσματα, προς όλο το σύμπαν, ακόμη και προς κάθε κόκκο σκόνης, είναι η πύλη.
.
Είναι ένα κρύο σαββατιάτικο μεσημέρι, μα είναι λουσμένο στο φως.
Ή όλα είναι ιερά ή τίποτε δεν είναι ιερό.
Αναπαύσου εν ειρήνη.

Σημείωση: Υπάρχουν μερικές αναφορές στο κείμενο, αλλά είναι «ενσωματωμένες», οπότε δεν θα μπω στον κόπο να τις αναφέρω. Εξάλλου, είμαι υπό την επήρεια ενός θαυμάσιου σκοτσέζικου μολτ.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 20, 2009

Σύντομο περιπατητικό

- Φίλε, θες μαύρο;
.
Βγήκα την Τετάρτη το βράδυ μια βόλτα. Ακολούθησα κάπως διαφορετικές διαδρομές από ό,τι συνήθως. Στο κέντρο της πόλης, στις οκτώ περίπου, περνώ από τη μίζερη οδό Σ (δεν την αναφέρω διότι δεν θέλω να διευκολύνω κάποιους). Σχεδόν σε κάθε γωνία υπήρχαν άνθρωποι που κοιτούσαν με μάτια που μετρούσαν και ζύγιζαν. Τουλάχιστον τρεις φορές με πλησίασαν για να με ρωτήσουν αν θέλω «μαύρο» και αυτό ενώ περπατούσα με γρήγορο βήμα και χωρίς να δείχνω ενδιαφέρον. Υποθέτω ότι δεν εννοούσαν τσάι και ότι δεν ήταν χρωματοπώλες. Λίγα μέτρα πιο πέρα, ένα τετρακίνητο της αστυνομίας. Κάπου αλλού ξεφορτώνουν σφαγμένα ζώα, η μυρωδιά του κρέατος και του αίματος και από πάνω γιγαντοοθόνες πλάσματος, εκσυγχρονισμός. Παίρνω την ανηφόρα για πιο «καλά» μέρη της πόλης. Σε κεντρικό δρόμο, ένα ζευγάρι ετοιμάζει το διπλό του κρεβάτι πάνω στο πεζοδρόμιο, σε μια εσοχή. Περνώ από περιοχές παράνομων μικροπωλητών σε περιοχές επαιτών, σε περιοχές πρεζονιών, σε περιοχές βαπορακίων, σε περιοχές αστέγων, σε περιοχές ανάμεικτες. Όλα παράνομα και όλα ανεκτά, σαν την παράνομη στάθμευση. Δεν έλειπε από πουθενά εχθές η αστυνομία, παντού απούσα δια της παρουσίας της. Μαθαίνω ότι ήδη κάποιοι απειλούν όταν έχουν διαφορές με κάποιους ότι θα καλέσουν τους αναρχικούς, η αστυνομία δεν έρχεται ποτέ, η αστυνομία δεν ασχολείται. Η χώρα της ανοχής και της βίας, η χώρα οίκος ανοχής, η χώρα του μαύρου και της μαυρίλας.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 16, 2009

Δευτεριάτικο πρωινό

- Τι θέτε;
.
Ακατάλληλο δι΄ανηλίκους

Καθόταν φορώντας τη φόρμα του μπροστά στον υπολογιστή και χάζευε περιμένοντας το επόμενο μεταφραστικό έργο από κάποιο πελάτη. Κτύπησε το κουδούνι. Τέτοια ώρα, μόνο ο ταχυδρόμος ή κάποιος δυστυχής διανομέας φυλλαδίων τον ενοχλούσαν, αλλά το κουδούνι ήταν από πάνω. Ανοίγοντας την πόρτα, είδε μια περιποιημένη νεαρή γυναίκα με ένα φάκελο στα χέρια. «Καλημέρα σας, κάνουμε μια ενημέρωση για την ΟΥΝΕΣΚΟ, έχετε λίγο χρόνο;». Χαμογέλασε, «Είστε πλασιέ βιβλίων, σωστά;» Εκείνη σαν να αιφνιδιάστηκε, έγνεψε καταφατικά και είπε ένα μάλιστα. Η προσποίηση χάθηκε, τώρα που ο ρόλος είχε αποκαλυφθεί, και η παράσταση έλαβε πρόωρο τέλος. «Κάτι ξέρω και εγώ από αυτά. Κοιτάξτε, δεν έχω σκοπό να αγοράσω τίποτα, αν όμως δεν βιάζεστε πολύ, έχω ζεστό καφέ στην καφετιέρα.» Κοίταξε διστακτικά από την πόρτα το ηλιόλουστο σαλόνι και ο ήλιος διέλυσε τα σύννεφα των επιφυλάξεών της, «Ένα καφεδάκι θα ήταν καλό, τέτοια ώρα».

Έβγαλε το παλτό της, τη θαύμασε. «Θυμήθηκα, όταν σας είδα, τα δικά μου, πριν από πολλά χρόνια. Έψαχνα τότε για δουλειά, μία ή δύο φορές είχα πάει σε αγγελίες που ζητούσαν ανώτατες σπουδές, για να διαπιστώσω ότι ζητούσαν πλασιέ βιβλίων.» «Αφήστε τα, μεγάλη πίκρα, είναι δύσκολα τα πράγματα, είμαι φιλόλογος.» Συστήθηκαν με τα μικρά τους ονόματα, πέρασαν στην κουζίνα και πήγε να της βάλει καφέ, εκείνη τον σταμάτησε, έχοντας πάρει πια αρκετό θάρρος, «μήπως κάνετε καλό ελληνικό;». Χαμογέλασε, έβγαλε το γκαζάκι και, κάτω από το βλέμμα της, χωρίς καμία βιασύνη, σαν να ήταν όλος ο χρόνος δικός τους, της ετοίμασε τον πιο μερακλίδικο καφέ που ήξερε να φτιάχνει. Ετοίμασε το καφεδάκι της με την τελετουργικότητα που οι ανατολίτες ετοιμάζουν το τσάι. Κάθισαν ο ένας απέναντι στον άλλο και αντάλλαξαν μερικές κουβέντες, «...και μένεις μόνος σου εδώ;», «...θα σε ενδιέφερε να διδάξεις», «...μετάφραση, ενδιαφέρον...», «...ώστε ζωγραφίσεις και εσύ...», «...θαυμάσιο βιβλίο...».

Γύρω τους, η πόλη συνέχιζε να δουλεύει σαν μια παλιά μηχανή που είναι έτοιμη να ξεχαρβαλωθεί, αγκομαχώντας, ασθμαίνοντας, σπάζοντας και μασώντας εξαρτήματα εδώ και εκεί, μυρίζοντας καμένο. Οι δυο τους όμως τα είχαν ξεχάσει πια όλα. Το επόμενο μεταφραστικό έργο είχε φτάσει στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, αλλά δεν συγκινήθηκε όταν άκουσε τον ήχο της ειδοποίησης. Εκείνη, κάποια στιγμή σηκώθηκε και στάθηκε όρθια κοντά του, του χάιδεψε το πρόσωπο και εκείνος την τράβηξε απαλά, αλλά σταθερά πάνω του, στον καναπέ. Φιλήθηκαν με τη μανία και την ηδονή της συνενοχής, σαν να έκαναν κάτι που δεν έπρεπε να κάνουν εκείνες τις ώρες, εκείνες ήταν οι ώρες της δουλειάς, όχι της ηδονής, έτσι είχε ορίσει η κοινωνία, η οικονομία, οι κανόνες. Εκείνη έπρεπε να πουλάει αζήτητα βιβλία μπουρδουκλώνοντας χαυνωμένους αφελείς και αμαθείς νοικοκυρές και εκείνος να μεταφράζει μπροστά στην οθόνη. Έβγαλε το πουλόβερ της ενώ τον είχε από κάτω της, ανάμεσα στα σκέλια της, πέταξε το πουκάμισο, το μαύρο σουτιέν και εκείνος τη θαύμασε από χαμηλά σε όλο της το μεγαλείο, με τις ακτίνες το ήλιου να αστράφτουν στο πορσελάνινο, νεανικό της στήθος και στις αιχμηρές ρώγες της. Όλα στο φως, χωρίς καμία ντροπή. Αφού την ύγρανε με τη γλώσσα του, εκείνη του τράβηξε τη φόρμα και το εσώρουχο με τη βιασύνη που ένα παιδί ξετυλίγει ένα γλύκισμα και τον έβαλε στο κορμί της. Κάποια στιγμή, όλα εξερράγησαν μέσα στο φως. Ένα πυρ κατάπιε τα πάντα. Οι δουλειές, η πόλη, η οικονομία,, η κυβέρνηση, η αστυνομία, οι αναρχικοί, οι επαναστάτες, οι τράπεζες, ο κόσμος, αριστερές και δεξιές ιδεολογίες, θρησκείες και παπάδες, καλές και κακές προθέσεις, άγιοι, μάρτυρες, εθνικοί ήρωες και εχθροί, λυκειάρχες, καθηγητές και η ακαδημία, το κομμουνιστικό κόμμα και ακροδεξιές οργανώσεις, οι τράπεζες και η αγορά, οι σοφοί και ο κρατισμός, η κοινωνική πολιτική, οι θεσμοί, οι υψηλοί σκοποί που αγιάζουν τα μέσα, τα κοινωνικά πρότυπα και οι ρόλοι, η ανάγκη, όλα πασαλείφτηκαν με υγρά και βεβηλώθηκαν με κολλώδες σπέρμα, όλα διαλύθηκαν αφήνοντας ένα καταστάλαγμα έκστασης, αφήνοντας μόνο τον εκτυφλωτικό ήλιο που έλαμπε μέσα στο σαλόνι, δεν υπήρχαν πια ούτε οι ίδιοι, υπήρχε μόνο το φως...

Μετά από μερικές μέρες, δηλώθηκαν και οι δυο ως αγνοούμενοι. Δεν τους βρήκαν ποτέ. Είχαν χαθεί για τον κόσμο αλλά είχαν βρεθεί οι ίδιοι.
*
Τέλος
*
Σημείωση: Βασίστηκε σε κάτι που συνέβη σήμερα το πρωί. Η ιστορία είναι αληθινή μέχρι το σημείο: «Καλημέρα σας, κάνουμε μια ενημέρωση για την ΟΥΝΕΣΚΟ, έχετε λίγο χρόνο;». Η πραγματική απάντησή μου, με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο, ήταν «Λυπάμαι, έχω πολλή δουλειά.», καθώς έκλεινα την πόρτα.
.
Υ.Γ. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι για την οικονομία, αλλά το μετάνιωσα.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 14, 2009

Καρτουνίστικοι συνειρμοί

Ποπάι: Τώρα θα κάνεις εκλογές Πολντό, τώρα που είμαι μπροστά στις δημοσκοπήσεις, είναι σειρά μου να γίνω πρωθυπουργός!
.

Πολντό: Μωρέ τι μας λες, πάω να φάω σουβλάκια στου Μπαϊρακτάρη, χε, χε!
.
Υ.Γ. Όταν ξεχνώ ότι μας κυβερνάνε, μου φαίνονται αρκετά αστείοι :)

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 11, 2009

Η στιγμή της αλήθειας

- Είναι αλήθεια ότι αποφασίσατε να γίνετε πολιτικός επειδή ήταν για εσάς ο εύκολος δρόμος, λόγω της οικογένειας και του επιθέτου σας;

Δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω αυτή την εκπομπή περισσότερο από λίγα λεπτά, πριν να κλείσω την τηλεόραση από αηδία. Δεν μπόρεσα ωστόσο να αποφύγω μια σκέψη. Πώς θα ήταν άραγε αν, αντί για αυτά τα στημένα προεκλογικά ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών, συνδεόταν ο καθένας τους σε έναν ανιχνευτή ψεύδους και μετά τους υποβάλλονταν ερωτήσεις που θα έστελνε το κοινό; Ενδιαφέρον, δεν νομίζετε;

Κυριακή, Φεβρουαρίου 08, 2009

Ο δήμαρχος Σάρουμαν *

(κλικ για μεγέθυνση)

Εμφανίστηκαν μια νύχτα σαν απόκοσμες σκιές στα βουνά γύρω από την πόλη. Υπήρξαν κάποιες αναφορές για δέντρα που εμφανίστηκαν από το πουθενά, στον Υμηττό, στην Πάρνηθα, στην Πεντέλη, δέντρα ψηλά και δυνατά, με περίεργα σχήματα. Οι αρχές δεν έδωσαν σημασία και αντιμετώπισαν με σκωπτικά σχόλια τις αναφορές. Τα ξημερώματα, το αστείο αποδείχθηκε εφιάλτης. Τα εντ ** μπορεί να είχαν κάνει την τελευταία τους πορεία στη Μέση Γη, εναντίον της Ίσενγκαρντ, στον «Άρχοντα των Δακτυλιδιών», αλλά είχαν άλλη μια πορεία να κάνουν στο δικό μας κόσμο, εναντίον της τσιμεντούπολης. Τα έφερε στον κόσμο μας το βογκητό των υπεραιωνόβιων παππούδων που διαμελίστηκαν από τα αλυσοπρίονα σε εκείνο το μικρό παρκάκι της Κυψέλης. Βγαλμένα από τις σελίδες του βιβλίου, συγκεντρώθηκαν σε ομάδες, κύκλωσαν την πόλη από παντού και τα χαράματα άρχισαν να βαδίζουν, για να διεκδικήσουν ξανά το βασίλειο της φύσης και να συντρίψουν την ασχήμια.

Ξεκίνησαν το καταστροφικό τους έργο από τα προάστια, βαδίζοντας προς το κέντρο. Κομμάτιαζαν τις πιο ανθεκτικές τσιμεντένιες κατασκευές με την ευκολία που ένας άνθρωπος κομματιάζει την κόρα του φρεσκοψημένου ψωμιού. Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα. Οι δρόμοι γέμισαν από πανικόβλητα πλήθη. Η αστυνομία και ο στρατός, ακόμη και η αεροπορία, προσπάθησαν να αντιτάξουν αντίσταση. Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης, στρατός και αστυνομία δεν μπορούσαν να κινηθούν στο κυκλοφοριακό κομφούζιο που είχε δημιουργήσει το κύμα πανικού. Από την άλλη μεριά, τα εντ αποδείχθηκαν πιο ανθεκτικά και ικανά από όσο έδειχναν τα ξύλινα κορμιά τους. Δεν ήταν μόνο τα χέρια τους που έσπερναν την καταστροφή, ήταν οι φοβερές οιμωγές τους, ένα μίγμα πόνου και θυμού, που από μόνες τους κατέστρεφαν τα ανθρώπινα κτίσματα και τις μηχανές, αλλά και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αντέξουν.

Ήταν το τέλος της άσχημης πόλης. Η παράδοση λέει ότι αφού είχαν σπείρει την καταστροφή, τα εντ, οι δεντράνθρωποι, συγκεντρώθηκαν λίγο πριν να ξαναχαθούν στη χώρα του παραμυθιού γύρω από το δημαρχείο, το μόνο μέρος που είχαν αφήσει άθικτο, και βασάνισαν με τις κραυγές τους μέχρι παραφροσύνης τον δήμαρχο που είχε κλειστεί μέσα, πανικόβλητος και απελπισμένος...

... τον δήμαρχο που και εγώ ομολογώ πως ψήφισα, καθώς υποσχόταν ακόμη και ότι θα γκρεμίζει κτίρια για να κάνει πάρκα και να φυτεύει δέντρα (δεν έχουν όλοι μνήμη μίας εβδομάδας), τον δήμαρχο που αποδείχθηκε ότι έλεγε ψέματα, τον δήμαρχο που αποδείχθηκε ξυλοκόπος, τον δήμαρχο που κόβει δέντρα για να φυτεύει τσιμέντα, τον δήμαρχο του «κόβουμε τα δέντρα σήμερα, αλλά μην αντιδράτε, διότι πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα ξαναγίνουν», τον δήμαρχο που ακόμη και αυτά που ξαναφυτεύει, όπως υπόσχεται, δεν είναι δέντρα, αλλά ζαρντινιέρες και πλακάκια, σε μια αποθέωση βαλκανονεοπλουτίκ αισθητικής. Αυτά σε μια πόλη που σε περιοχές της έχει μόλις το ένα δέκατο αυτού που θεωρείται ελάχιστη έκταση πρασίνου για ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Πάντως, καθώς τα εντ παραμένουν μέσα στις σελίδες των βιβλίων και στα κινηματογραφικά καρέ, η τσιμεντένια φυλακή μας μοιάζει ασφαλής, σε αντίθεση με τη σωματική και την ψυχική μας υγεία.
.
* Σάρουμαν: Ο κακός μάγος που είχε συμμαχήσει με τον Σάουρον στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών.

** Εντ: Οι δεντράνθρωποι, που, εξοργισμένοι από τις καταστροφές που έκανε ο Σάουρον και τα ορκ του στα δάση επιτέθηκαν και κατέστρεψαν το οχυρό τους, την Ίσενγκαρντ. Περισσότερα, εδώ..
.
Υ.Γ. Δεν ξέρω τι με έπιασε να το κάνω αυτό, μου βγήκε το λάδι για να ετοιμάσω αυτό το λάδι σε λίγα βράδια.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 06, 2009

Προσοχή!

Τιμωρείται με πρόστιμο έως έξι εκατομμυρίων ευρώ και προσωποκράτηση!

Αν δεν καταλάβατε, εδώ.

Ωραία ιδέα, εφεξής, όποιος με χαρακτηρίσει με τρόπο που δεν είναι εγκεκριμένος από εμένα, θα τρώει μια μηνυσάρα από εδώ ίσαμ' εκεί!

Έχω το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και κανένας άλλος δεν έχει το δικαίωμα να με προσδιορίζει/χαρακτηρίζει/σατιρίζει με τρόπο μη αρεστό σε εμένα!

Ο βιομήχανος μηνύσεων
..
(Πολλή δουλειά, αλλά είπα να «ξεχαρμανιάσω» με ένα σκιτσάκι.).

Αποποίησις ευθυνών: Το παρόν ιστολόγιο δεν ευθύνεται για αυτόβουλες ενέργειες των σκίτσων του, όπως η παραπάνω.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 03, 2009

Οι συντεχνίες δημιουργούν τους εργαζομένους-δούλους

- Όλο παράπονα είστε και εσείς, καημένη!.

Κάποιες φορές, έχω αναφερθεί στα προνόμια ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι και το πώς αυτά γίνονται δυσβάστακτο βάρος για την κοινωνία. Πολλές φορές ακούμε αυτούς του ανθρώπους όταν αγωνίζονται για τα «κεκτημένα» τους να προσπαθούν απελπισμένα να κερδίσουν τη συμπάθεια των άλλων εργαζομένων και γενικά των πολιτών (που αρκετές φορές ταλαιπωρούν, με την αδιαφορία, τις κοπάνες, την ανικανότητα και την απροθυμία τους να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους) ισχυριζόμενοι ότι τα δικά τους προνόμια με κάποιο τρόπο οδηγούν σε γενική βελτίωση της θέσης όλων των εργαζομένων. Ποτέ δεν το έχαψα αυτό το παραμύθι και, πρόσφατα, πληροφορήθηκα από μια ραδιοφωνική εκπομπή για έναν από τους άμεσους τρόπους με τους οποίους ο προνομιούχος εργαζόμενος στέκεται στην πλάτη του εργαζομένου που δεν έχει στον ήλιο μοίρα.

Μετά την περίπτωση της Κούνεβα, όλοι πλέον γνωρίζουν για τις καθαρίστριες που μισθώνονται από γραφεία που τις εκμεταλλεύονται στυγνά. Είναι γνωστό ότι αυτά τα γραφεία παρέχουν καθαρίστριες και σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς, ακόμη και στην ΓΣΕΕ, που κατά τα άλλα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την προστασία των εργασιακών σχέσεων. Ο λόγος, όπως αναφέρθηκε σε εκείνη τη ραδιοφωνική εκπομπή, είναι απλός. Αν προσληφθεί μια καθαρίστρια κατευθείαν στο Δημόσιο ή σε ένα οργανισμό όπως η ΓΣΕΕ, μετά από δύο ή τρία χρόνια έχει το δικαίωμα να μετακινηθεί σε γραφείο. Με άλλα λόγια, καθαρίστρια χρειάζεσαι, γραμματέας σου προκύπτει! Για να μην βρωμίσεις, θα πρέπει διαρκώς να κάνεις νέες προσλήψεις και, βεβαίως, να εφευρίσκεις και θέσεις για να βολεύεις σε γραφεία τις προηγούμενες καθαρίστριες (για να κάνουν τι;), αυξάνοντας με ταχείς ρυθμούς τον ευάριθμο πληθυσμό των δημόσιων, μόνιμων υπαλλήλων μας. Η μόνη άλλη λύση; Να απευθυνθεί ένας οργανισμός σε κάποιο από τα γραφεία που παρέχουν τέτοιες υπηρεσίες, αναθέτοντας εξωτερικά το έργο της καθαριότητας.
.
Θα έλεγα ότι αυτό εξηγεί και την απροθυμία της ΓΣΕΕ και των άλλων εργατοπατέρων/συνδικαλιστών/εργαζομένων στους οργανισμούς όπου απασχολούνται αυτές οι καθαρίστριες να τους συμπαρασταθούν, και ας έχουν όλο το δίκιο, και ας ζητούν μόνο την εφαρμογή των νόμων. Αλλά, βλέπετε, αυτές δεν είναι «σαν και εμάς». Ο εργαζόμενος που βολεύεται σε ένα γραφειάκι μετά από δύο χρόνια εργασίας στο πόστο για το οποίο έχει προσληφθεί, προαπαιτεί τον εργαζόμενο που πέφτει θύμα στυγνής εκμετάλλευσης. Αν δεν υπήρχε ο πρώτος, αν ο εργαζόμενος που προσλαμβανόταν για να κάνει καθαριότητα έμενε σε αυτό το πόστο, μέχρι τουλάχιστον να υπάρξει πραγματική ανάγκη για να μετακινηθεί κάπου αλλού, θα εξέλιπε ένα σημαντικό εμπόδιο για τη μόνιμη πρόσληψη τέτοιου προσωπικού. Θα εξέλιπε όμως και το βόλεμα και ο παρασιτισμός. Όταν η ΓΣΣΕ και η ΑΔΕΔΥ και οι λοιπές συντεχνίες θα κάνουν πάλι κινητοποιήσεις για το ιερό δικαίωμά τους να βγαίνουν για ψώνια κατά τις εργάσιμες ώρες, θα απαιτούν τη συμπαράσταση και συμπαράταξη όλων των εργαζομένων. Υποκρισία και απύθμενο θράσος είναι βασικά γνωρίσματα του Έλληνα συνδικαλιστή.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 01, 2009

Η δυσκολία του άλλου

Είναι μετανάστες, από την Ανατολική Ευρώπη, οικογένεια με δύο κόρες, μένουν στο διπλανό διαμέρισμα, καλοί άνθρωποι, σχετικά ήσυχοι, έχουν κάποια οικονομική άνεση. Ο πατέρας, μάλλον δουλευταράς, καλός άνθρωπος, αλλά αυτό που θα έλεγα «βασικός» ανθρώπινος τύπος, πολλούς τέτοιους θα βρεις και στα δικά μας χωριά. Δουλειά, λεφτά, φαΐ, γυναίκα, οικογένεια, τα άλλα είναι ακατανόητα. Όποτε ρίχνουν διαφημιστικά φυλλάδια στα διαμερίσματα, του είναι αδιανόητο να τα μαζέψει και να τα πάει στα σκουπίδια του. Γυρνώντας από τη δουλειά, τα σπρώχνει πέρα, στο διάδρομο των κοινοχρήστων, και μένουν εκεί μέχρι τη μέρα που θα τα μαζέψει η καθαρίστρια. Κάποιες φορές, κατέληγαν μπροστά στην είσοδο του διαμερίσματός μου. Αυτές τις φορές, του τα έσπρωχνα πίσω, ελπίζοντας να λάβει το μήνυμα. Δυστυχώς, τίποτε. Δεν ήθελα και να τους προσβάλω... Πριν από κάποιο καιρό, όταν ένα από αυτά τα φυλλάδια κατέληξε σχεδόν πάνω στο χαλάκι της πόρτας μου, αποφάσισα να τους μιλήσω.
.
Κτύπησα το κουδούνι τους. Βγήκε ο πάτερ φαμίλιας. Τον χαιρέτισα ευγενικά, του έδειξα το χαρτί κάτω, «γιατί αυτό;» Κοίταξε απορημένα, «ε..., δεν τα θέλω», είπε. «Ναι, αλλά δεν μπορείτε να τα σπρώχνετε στην πόρτα των άλλων ή στα κοινόχρηστα, βλέπετε ότι οι άλλοι μαζεύουμε αυτά που μας ρίχνουν και τα βάζουμε στα σκουπίδια, δεν είναι μεγαλύτερος κόπος, δεν θέλω να σας προσβάλλω, αλλά πριν από μερικές μέρες παραλίγο και να γλιστρήσω σε ένα από αυτά, δεν είναι ωραίο αυτό, μακάρι να μην μας τα ρίχνανε, αλλά από τη στιγμή που τα αφήνουν στην πόρτα μας, πρέπει να τα πετάμε ο καθένας στα σκουπίδια του». Κάπως έτσι ήταν η κουβέντα. Έμοιαζε να κατάλαβε. Στο τέλος, σηκώνοντας τους ώμους, έσκυψε να μαζέψει το φυλλάδιο που είχε σπρώξει στην πόρτα μου. «Δεν πειράζει για τώρα» του είπα και, προλαβαίνοντάς τον, το μάζεψα εγώ. Του ευχήθηκα καλό βράδυ. Υπήρξε αποτέλεσμα. Τώρα, τα σπρώχνει με μεγαλύτερη δύναμη και πάνε πιο πέρα, στη σκάλα. Έτσι, αποφεύγει τον παράξενο του διπλανού διαμερίσματος. Ecce Homo.
.
Υ.Γ. 1. Πόσο απεχθάνομαι τη ζωή στην πολυκατοικία.
.
Υ.Γ. 2. Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι «αριστερο-προοδευτικοί» που φρίττουν μόλις προσπαθείς να τους εξηγήσεις πόσο δύσκολο είναι να ζεις σε μια περιοχή που έχει κατακλυστεί μαζικά από μετανάστες, καταλαβαίνουν τις επιπτώσεις αυτού του φαινομένου, όχι σε κάποιο θεωρητικό επίπεδο, αλλά στην καθημερινότητα, στην ποιότητα ζωής, ως πραγματικότητα και όχι ως ιδεολογικά χρωματισμένη αντίληψη.
..
Υ.Γ.3. Η συνείδηση δεν είναι κάτι δεδομένο. Διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Πολλοί άνθρωποι δεν ερωτούν ποτέ τον εαυτό τους για τίποτε, δεν εξελίσσονται ποτέ ή μόνο ελάχιστα, μένουν δέσμιοι της βαρύτητας, πορεύονται σαν τα τρένα πάνω στις ράγες. Αν τους ρωτήσεις, θα σου ορκιστούν ότι είναι ελεύθεροι, ότι καταλαβαίνουν, ότι αντιλαμβάνονται, χαμογέλασε συγκαταβατικά. Είναι η τραγωδία και η καταδίκη της ανθρωπότητας.

Υ.Γ.4. Συγγνώμη αν έθιξα τις πολιτικά ορθές σας ευαισθησίες.