Η ζωή συνεχίζεται

Για να μη γίνει σίριαλ, υπάρχει ένα πρόβλημα υγείας, ωστόσο, δεν θεωρώ ότι χρήζει ιδιαίτερης αναφοράς εδώ. Δεν θέλω το μπλογκ μου να γίνει σαπούνι, ριάλιτι ή πλατφόρμα έκφρασης συμπαθείας. Θα συνεχίσω με αναρτήσεις για ό,τι μου έλθει, όπως πάντα, κάπως χαλαρά ίσως, και ελπίζω ότι αν αναγκαστώ να διακόψω κάποια στιγμή αυτό θα είναι προσωρινό.

Όταν σου συμβαίνει κάτι, μη ρωτάς ποτέ «γιατί σε εμένα», αλλά να σκέφτεσαι «γιατί όχι σε εμένα» και να αποδέχεσαι. Ο τίτλος του μπλογκ τα λέει όλα.

Με ειλικρινείς ευχές για όλους.

Ενημέρωση

Περιπέτειες υγείας με εμποδίζουν να ανεβάσω αυτές τις μέρες κάποια ανάρτηση. Ένα σκιτσάκι το παράτησα εχθές στο τραπέζι μισοτελειωμένο. Θα επανέλθω μόλις αισθανθώ καλύτερα.

Υ.Γ. Πόσα μαθήματα μας διδάσκει, για εμάς και για τους άλλους, το να νοιώθουμε ξαφνικά αδύναμοι και να σερφάρουμε στα κύματα του πόνου.

Βάλ’ το να παίξει, μάστορα!

Καθρέπτισμα

Στο δρόμο ρίξανε νερά,

Κοίταξα κάτω και είδα να πετούν πουλιά.

Μια πολυκατοικία

Μια παλιά πολυκατοικία στην Κυψέλη.

Κοίταξα τη σκοτεινή είσοδο, την πόρτα του ασανσέρ, το κλιμακοστάσιο.

Μια πολυκατοικία σαν τόσες άλλες των Αθηνών.

Είχε γίνει κάποτε ένα παιδικό πάρτι εδώ και ήμουν καλεσμένος και εγώ.

Καθώς κοιτούσα, έπεσε πάνω μου ένα κίτρινο φύλλο.