Θα το γράψω και αυτό.
Να ανεχθώ το ξεθωριασμένο εικόνισμα της Παναγίας, να ανεχθώ την Καινή Διαθήκη σε βάση στον τοίχο, στο κάτω, κάτω, για εμένα δεν είναι παρά αντικείμενα που απλώς βρίσκονται εκεί, αλλά μετάδοση από την εκκλησία του νοσοκομείου μέσω των μεγαφώνων ανακοινώσεων ολόκληρης της λειτουργίας κάθε Κυριακή και αργία; Αυτό πάει πολύ. Κανένας σεβασμός στις ανάγκες των ασθενών που θέλουν να κοιμηθούν νωρίς το πρωί; Κανένας σεβασμός στους ασθενείς που ενοχλούνται και δεν ωφελούνται από τη θρησκευτική κακοφωνία; (Δεν βοηθάει ακριβώς και η ποιότητα του ήχου.) Δεν άντεξα και το είπα στη νοσοκόμα που με ρώτησε πώς κοιμήθηκα. Ήταν απολογητική και ανέφερε ότι δεν είμαι ο μόνος που διαμαρτυρήθηκε. Υποψιάζομαι ότι δεν είναι μόνο οι «άπιστοι» που ενοχλούνται, αλλά και οι «κακοί» πιστοί που απλώς θέλουν να κοιμηθούν. Κατάλαβα ότι είναι θέμα της θεοσεβούμενης διοίκησης.
Θα φανταζόμουν ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις θα υπερίσχυε η αρχή του κοινού παρονομαστή. Δηλαδή, δεν υποχρεώνεις το σύνολο των ασθενών να εκτίθενται σε κάτι που για ορισμένους από αυτούς, περισσότερους ή λιγότερους, αποτελεί ενόχληση και δεν βοηθάει την κατάσταση της υγείας τους ή έστω την ψυχολογία τους.
Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι ένα νοσοκομείο είναι προνομιακός χώρος αλιείας ψυχών, αλλά… είπαμε, μιλάμε για δημόσιο νοσοκομείο και υποτίθεται ότι ζούμε σε κοσμικό κράτος (να πούμε και κάτι να γελάσουμε).
Έχει δίκιο, δεν μπορείς να προσποιείσαι πως δεν υπάρχει ελέφαντας στο δωμάτιο. Προτείνω να δείτε το βίντεο (δεν είναι δύσκολο, παρά τη διάρκειά του) και να διαβάσετε το βιβλίο, κυκλοφορεί και στα Ελληνικά.
Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα έμαθα ότι έχω καρκίνο σε ένα αρκετά ευαίσθητο σημείο, στη γλώσσα. Οι πιθανότητες, σε αντίθεση με του ομιλητή στο βίντεο, είναι με το μέρος μου. Ο καρκίνος, όπως ίσως κάθε ασθένεια, κάθε μεγάλη κρίση, είναι ένα ταξίδι, μια μεγάλη εμπειρία που μπορεί, εκ των υστέρων, να αποδειχθεί ένα θετικό σημείο καμπής στη ζωή σου.
Τις προηγούμενες εβδομάδες πέρασα από διάφορα στάδια και καταστάσεις, και σωματικά και ψυχολογικά. Υποβλήθηκα ήδη σε ένα κύκλο χημειοθεραπείας, ως εσωτερικός ασθενής, με ορό όλο το εικοσιτετράωρο. Οι παρενέργειες με ταλαιπώρησαν αρκετά, και κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου, αλλά και κατά τις ημέρες που ακολούθησαν. Υπήρξαν στιγμές που κάθε αίσθηση από το σώμα μου είχε μεταβληθεί σε πόνο ή ενόχληση, όπου νόμιζα ότι όλες οι μικροχαρές της ζωής, οι καλές αισθήσεις που μας προσφέρει το σώμα μας και μας είναι τόσο αναγκαίες για την καθημερινή μας ύπαρξη, είχαν εξαφανιστεί. Κάθε αίσθηση, κάθε γεύση, κάθε οσμή, κάθε λειτουργία του σώματος, είχαν γίνει δυσάρεστα ή είχαν ξεχαρβαλωθεί.
Πέρα από αυτά όμως θέλω να επισημαίνω και την τερατώδη γραφειοκρατία που ταλαιπωρεί τους ασθενείς και που φαίνεται ότι έχει υιοθετηθεί ως αντίδοτο για τις σπατάλες του δημοσίου. Το πώς περιορίζονται αυτές οι δαπάνες με το να υποχρεώνεις έναν ασθενή ή κάποιο συγγενή του να τρέχει κατά την εισαγωγή του στο νοσοκομείο στα γραφεία του ΟΑΕΕ για μια σφραγίδα και τζίφρα που δίνονται χωρίς κανένα έλεγχο παραμένει, για εμένα, μυστήριο (τι να ελέγξεις όταν ο άλλος εισάγεται στο νοσοκομείο και πόσοι μπαίνουν στο νοσοκομείο με συνενοχή των ιατρών για να κάνουν διακοπές;). Επισημαίνω και την παράταση της νοσηλείας μου λόγω ελλείψεων που καθυστέρησαν τις αναγκαίες εξετάσεις που έπρεπε να προηγηθούν της χημειοθεραπείας. Να τρέχω, μετά από μια εξέταση αίματος ως εξωτερικός ασθενής, μετά την έξοδό μου από το νοσοκομείο, στο φαρμακείο του ΕΟΠΥ για να πάρω ενέσεις που προέκυψε ότι χρειαζόμουν επειγόντως (δεν επιτρεπόταν να τις χορηγήσει το φαρμακείο του νοσοκομείου). Μια εξαντλητική διαδικασία, δεδομένου ότι είχε προηγηθεί και η αναμονή σε ατελείωτες ουρές, σε ταμεία και σε εργαστήρια, για να κάνω την εξέταση αίματος. Χαμένος σε διαδικασίες που μου ήταν άγνωστες.
Σκέφτηκα πολλές φορές ότι πρέπει να είσαι σε εξαιρετικά καλή φυσική κατάσταση για να αρρωστήσεις στην Ελλάδα.
Κρατάω όμως επίσης τα θαυμάσιο και ηρωικό σε πολλές περιπτώσεις νοσηλευτικό προσωπικό του δημόσιου νοσοκομείου Αγ. Σάββας που, παρά τις ελλείψεις, τα εμπόδια και τους περιορισμούς, δείχνει πάντα ανθρωπιά, ευγένεια και ειλικρινές ενδιαφέρον για τον ασθενή, από την καθαρίστρια μέχρι τον διευθυντή ιατρό του τμήματος. Όταν ξεπερνάς τη γραφειοκρατία, αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε καλά χέρια και σε μια όαση μέσα στη γνωστή ελληνική πραγματικότητα. Ειλικρινά, ήταν μια μεγάλη έκπληξη για εμένα, σε σημείο να αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι στην Αγγλία. Αυτή τη χώρα μου θύμισε η ευγένεια και η νοοτροπία του νοσηλευτικού προσωπικού. Τι κρίμα που αυτή η Ελλάδα επισκιάζεται από την άλλη, την κακή εκδοχή της.
Πρέπει να αναφέρω και τη φίλη μου, τη Μ. Ήμουν στη μεγαλύτερη από τις μαυρίλες μου όταν ήλθε να με επισκεφθεί στο νοσοκομείο. Με πήγε στο μπάνιο και μου έπλυνε λίγο τα μαλλιά (λόγω ορού δεν μπορούσα να πλυθώ), με περιποιήθηκε, με παρηγόρησε, με έκανε να αισθάνομαι σαν να ήμουν μικρό παιδάκι που έπεσε και κτύπησε αλλά βρέθηκε σε στοργικά, μητρικά χέρια. Το μεγαλύτερο όφελος ήταν στην ψυχή μου, με μαλάκωσε, με γλύκανε, μου ομόρφυνε τη ζωή. Μια γυναίκα όντως μπορεί. Να σέβεστε τις γυναίκες, να αγαπάτε τις γυναίκες, έχουν ικανότητες και ένα είδος ωριμότητας που οι άνδρες δεν έχουμε. Θυμήθηκα τα λόγια ενός γιατρού, ότι ο καρκίνος θα σε φέρει πιο κοντά σε ορισμένους ανθρώπους.
Το ταξίδι συνεχίζεται. Στις αρχές Φεβρουαρίου θα εισαχθώ ξανά στο νοσοκομείο για ένα δεύτερο κύκλο χημειοθεραπείας και τα επόμενα βήματα θα αποφασιστούν μετά τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας. Το πιθανότερο είναι να ακολουθήσει ένας συνδυασμός χημειοθεραπείας/ακτινοθεραπείας, αλλά αυτή τη φορά θα είμαι εξωτερικός ασθενής, κάτι θετικό, αφού η παραμονή στο νοσοκομείο, ανεξαρτήτως συνθηκών, μου είναι δυσάρεστη.
Αλίμονο στον ελεύθερο επαγγελματία που αρρωσταίνει χωρίς να έχει κομπόδεμα. Παραπάνω από ένα μήνα τώρα αδυνατώ να εργαστώ. Πρώτη μέρα σήμερα που νοιώθω επιτέλους ξανά δυνατός. Αυτά προς το παρόν, τα ξαναλέμε.
