Χάρηκα πολύ, εχθές, Παρασκευή, που μπόρεσα πάλι να λάβω τροφή από το στόμα
και όχι από το φριχτό «σωληνάκι». Υγρές, αλεσμένες τροφές πάλι και σούπες, μη
φανταστείτε τίποτα ψητές πατάτες. Βοήθησε και εκείνο το τζελ που δρα αναλγητικά
στο στόμα.
Η μικρή ανιψιά μου, της πρώτης δημοτικού, όταν της εξήγησαν πώς σιτίζομαι από
τη γαστροστομία έκανε ένα πολύ εύστοχο σχόλιο «Α! Όπως τα μωρά στην κοιλιά στην
μαμάς τους!».
Φαντασιώνομαι ανάλαφρους λουκουμάδες με χρυσή, τραγανή κρούστα,
περιχυμένους με σιρόπι.
Γλύκανε και ο καιρός.